Grappig hoe een besluit je aanzet tot actie. De hele tijd voor mijn vertrek zei ik dat ik misschien nog een reisgenoot zou vinden en dat ik waarschijnlijk zondag zou vertrekken. Vanaf het moment dat ik zei: "ik vertrek zondag en ik ga alleen" begon de echte voorbereiding op mijn reis! Hoe ga ik de weg lezen als ik alleen ben (het A4tje van de routeplanner met een stuk tape voor mijn neus op het dashboard plakken), hoe voorkom ik dat mijn telefoon door de hele auto zwerft of dat ik m niet kan vinden in mijn tas (een klein tasje bevestigd aan de passagiersstoel), hoe blijf ik alert (op tijd stoppen en rusten natuurlijk, maar ook: de airco laten maken!), en al dat soort dingen. Ik haakte zelfs nog een klein zacht dingetje voor om mijn gordel zodat ie niet in mijn keel zou snijden....
De berg bagage in mijn woonkamer bracht zoals elk jaar een moment van paniek, dat kon toch echt niet allemaal in mijn Yotaki, maar gelukkig paste het wél, dankzij het ruimtelijk inzicht van vriendin Anne! Maar vól zat ie!
En zo vertrok ik, zondagochtend 22 juni om half negen. Zonder noemenswaardige files, met mooi weer (de thermometer zei 29 graden 's middags, binnen zat ik met een sjaal en wollen omslagdoek in de airco-kou alert te blijven....) zoefde ik over de Autobahn, en arriveerde om half zes bij Haris en Eva in Zwitserland. De enige keer dat ik echt verdwaalde was daar..... in dat piepkleine dorpje kon ik de Oberdorfstrasse niet vonden... gelukkig kwam Eva me ophalen. Wat een hartelijk welkom en een fijn weerzien was dat daar! Een fijn stel, heerlijk eten, mooi huisje, goed gesprek met vrienden, een prachtige omgeving, wat wil een mens nog meer?
De volgende dag vertrok ik om een uur of tien, richting Italië. Vorig jaar hadden we een tijd in de file gestaan bij de Gotthardtunnel, en Eva had me al gewaarschuwd dat dat best weer zou kunnen, maar nee hoor, niks geen file, zelfs niet hoeven stoppen. Ik zoefde probleemloos prachtig Zwitserland door, genietend van het gevoel van vrijheid in mijn auto, lekkere muziek aan, mooi landschap om mij heen....
Het was ook in Zwitserland echt zomer met 30 graden... binnen in mijn Yotaki bleef het lekker koel!
Bij het meer van Lugano deed ik op aanraden van Eva een poging om even van de snelweg af een mooi plekje aan het meer te zoeken voor een kop koffie maar dat is nog niet zo eenvoudig zonder tomtom en precieze aanwijzingen. Ik kwam in een dorpje terecht met hele smalle bergweggetjes..... het leek niet de goeie kant= naar het meer op te gaan, dus na even uitgestapt te zijn voor een paar foto's (het was wel heerlijk oud en Italiaans!) ben ik maar teruggegaan naar de autostrada..... Ik moest tenslotte nog een stuk tot aan mijn geboekte Bed & Breakfast in Vago, vlakbij Verona! Op de foto zie je een heel klein stukje van het meer van Lugano...
Het straatje waar de Bed en Breakfast in lag was wat moeilijk te vinden, maar verder deed de routeplanner van de ANWB het heel goed! Het was een spiksplinternieuw logeeradres, smaakvol ingericht, schoon, voorzien van alle gemakken en een alleraardigste gastvrouw. Ze wees me de weg naar een bar waar je ook koude gerechten kon eten (bijna alle andere restaurants in de buurt waren dicht op maandag..). Ziehier mijn enorme salade van die avond.
Dinsdagochtend had ik lekker de tijd om wat rond te lopen in Verona, leuk om daar weer te zijn na zoveel jaar! De gastvrouw van de B&B had me een kaart van Verona gegeven en gewezen waar ik kon parkeren.
Om een uur of 12 rustig aan naar Venetië gereden, zo'n anderhalf uur. De ferry lag op een nieuwe havenplaats, met een nieuw kantoor en aanrijdroute, even buiten Venetië. De prachtige tocht die ik vorig jaar had langs het centrum van de oude stad had ik nu dus niet, maar voor de stad en de lagune is het goed dat de grote schepen die route niet meer varen! Het was niet druk bij de boot. Ik kon dus rustig mijn ticket kopen en ergens in de rij gaan wachten. Al veel eerder dan ik verwachtte, konden we de boot al op. Hee, ik merkte dat ik daar niet eens meer zenuwachtig voor was!
In de verte zie je de oude stad.
Yotaki aan boord van de ferry...
Op de boot was het vervolgens een prachtige oefening in nietsdoen. Uren achter elkaar.... beetje lezen, beetje puzzelen, koffie drinken, wat eten, beetje haken, wandelingetje maken, beetje lezen, beetje puzzelen, slaapjedoen .... enzovoort. 27 uur lang.... nee nog langer want ik was al uren voor de afvaart aan boord. Het was bewolkt onderweg, ik werd woensdagochtend zelfs wakker met regen!
Mijn buren op het dek waren twee aardige Duitse motorrijders van middelbare leeftijd die op weg waren naar Albanië. Altijd goed om even kennis met elkaar te maken, maar verder hadden zij genoeg aan elkaar.
Woensdagavond zoals beloofd, waren we om 22 uur in Igoumenitsa. Ik bracht de rest van de korte nacht door in hetzelfde hotelletje van vorig jaar, waar de eigenaar me weer enthousiast verwelkomde met wat te drinken en eten en een vaasje met bloemen.... echt schattig.
Donderdagochtend om even voor zessen reed ik al weg van het hotel. Even voltanken (want op Kefalonia is de brandstof duurder dan op het vasteland) en toen het laatste stuk over de weg: 150 kilometer naar het zuidwestelijke puntje van Lefkada, Vassiliki, om de boot van 9 uur te halen. De weg was klaar dit jaar, en de eerste 100 kilometers zoefde ik dus weer over een hele goede weg, af en toe vlak langs de zee, door bergen, met oleanders langs de kant van de weg: Griekenland! Daarna werd de weg smaller en bochtiger en was er ook meer verkeer op de weg. Gelukkig had ik deze keer een plek op de boot gereserveerd, het zou me niet nog eens overkomen dat ik niet mee kon! Om kwart over acht was ik in Vassiliki, ruim op tijd. Oef, dat was toch nog spannend zo op het laatst als je achter een vrachtwagen moet blijven hangen....
Gelukkig duurt deze overtocht niet zo lang, iets meer dan een uur. dus Kefalonia was al gauw in zicht, en ook de vuurtoren van Fiskardo was al gauw te zien.
Tja, en dus reed ik op de geplande dag en tijd de boot af in Fiskardo.... Even langs mijn schoonvader om hem te groeten en met L op de motor voor me uit naar Tselendata... altijd even een schok om het huisje en de staat waarin het zich bevindt te zien.... maar het was opgeruimd en de essentiële zaken schoon, en ja, er zijn nog steeds veel katten... maar het maakt verschil dat ze buiten eten en niet in de slaapkamer komen! Fijn om L weer te zien!
In mijn volgende blog vertel ik over mijn eerste week hier.
De berg bagage in mijn woonkamer bracht zoals elk jaar een moment van paniek, dat kon toch echt niet allemaal in mijn Yotaki, maar gelukkig paste het wél, dankzij het ruimtelijk inzicht van vriendin Anne! Maar vól zat ie!
En zo vertrok ik, zondagochtend 22 juni om half negen. Zonder noemenswaardige files, met mooi weer (de thermometer zei 29 graden 's middags, binnen zat ik met een sjaal en wollen omslagdoek in de airco-kou alert te blijven....) zoefde ik over de Autobahn, en arriveerde om half zes bij Haris en Eva in Zwitserland. De enige keer dat ik echt verdwaalde was daar..... in dat piepkleine dorpje kon ik de Oberdorfstrasse niet vonden... gelukkig kwam Eva me ophalen. Wat een hartelijk welkom en een fijn weerzien was dat daar! Een fijn stel, heerlijk eten, mooi huisje, goed gesprek met vrienden, een prachtige omgeving, wat wil een mens nog meer?
De volgende dag vertrok ik om een uur of tien, richting Italië. Vorig jaar hadden we een tijd in de file gestaan bij de Gotthardtunnel, en Eva had me al gewaarschuwd dat dat best weer zou kunnen, maar nee hoor, niks geen file, zelfs niet hoeven stoppen. Ik zoefde probleemloos prachtig Zwitserland door, genietend van het gevoel van vrijheid in mijn auto, lekkere muziek aan, mooi landschap om mij heen....
Het was ook in Zwitserland echt zomer met 30 graden... binnen in mijn Yotaki bleef het lekker koel!
Bij het meer van Lugano deed ik op aanraden van Eva een poging om even van de snelweg af een mooi plekje aan het meer te zoeken voor een kop koffie maar dat is nog niet zo eenvoudig zonder tomtom en precieze aanwijzingen. Ik kwam in een dorpje terecht met hele smalle bergweggetjes..... het leek niet de goeie kant= naar het meer op te gaan, dus na even uitgestapt te zijn voor een paar foto's (het was wel heerlijk oud en Italiaans!) ben ik maar teruggegaan naar de autostrada..... Ik moest tenslotte nog een stuk tot aan mijn geboekte Bed & Breakfast in Vago, vlakbij Verona! Op de foto zie je een heel klein stukje van het meer van Lugano...
Op de boot was het vervolgens een prachtige oefening in nietsdoen. Uren achter elkaar.... beetje lezen, beetje puzzelen, koffie drinken, wat eten, beetje haken, wandelingetje maken, beetje lezen, beetje puzzelen, slaapjedoen .... enzovoort. 27 uur lang.... nee nog langer want ik was al uren voor de afvaart aan boord. Het was bewolkt onderweg, ik werd woensdagochtend zelfs wakker met regen!
Mijn buren op het dek waren twee aardige Duitse motorrijders van middelbare leeftijd die op weg waren naar Albanië. Altijd goed om even kennis met elkaar te maken, maar verder hadden zij genoeg aan elkaar.
Woensdagavond zoals beloofd, waren we om 22 uur in Igoumenitsa. Ik bracht de rest van de korte nacht door in hetzelfde hotelletje van vorig jaar, waar de eigenaar me weer enthousiast verwelkomde met wat te drinken en eten en een vaasje met bloemen.... echt schattig.
Donderdagochtend om even voor zessen reed ik al weg van het hotel. Even voltanken (want op Kefalonia is de brandstof duurder dan op het vasteland) en toen het laatste stuk over de weg: 150 kilometer naar het zuidwestelijke puntje van Lefkada, Vassiliki, om de boot van 9 uur te halen. De weg was klaar dit jaar, en de eerste 100 kilometers zoefde ik dus weer over een hele goede weg, af en toe vlak langs de zee, door bergen, met oleanders langs de kant van de weg: Griekenland! Daarna werd de weg smaller en bochtiger en was er ook meer verkeer op de weg. Gelukkig had ik deze keer een plek op de boot gereserveerd, het zou me niet nog eens overkomen dat ik niet mee kon! Om kwart over acht was ik in Vassiliki, ruim op tijd. Oef, dat was toch nog spannend zo op het laatst als je achter een vrachtwagen moet blijven hangen....
Gelukkig duurt deze overtocht niet zo lang, iets meer dan een uur. dus Kefalonia was al gauw in zicht, en ook de vuurtoren van Fiskardo was al gauw te zien.
Tja, en dus reed ik op de geplande dag en tijd de boot af in Fiskardo.... Even langs mijn schoonvader om hem te groeten en met L op de motor voor me uit naar Tselendata... altijd even een schok om het huisje en de staat waarin het zich bevindt te zien.... maar het was opgeruimd en de essentiële zaken schoon, en ja, er zijn nog steeds veel katten... maar het maakt verschil dat ze buiten eten en niet in de slaapkamer komen! Fijn om L weer te zien!
In mijn volgende blog vertel ik over mijn eerste week hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten